چکیده:

مسئله اساسی تحقیق  این است که بیانات علمی ائمه اطهار علیهم‌السلام در تبیین و تکامل مراتب توحیدی( توحید ذات و صفات ) تأثیر مستقیم داشته و به علوم بشری، توسعه، تعمق و جهت بخشیده و روایات در این باب، مرجع برای آراء اندیشمندان اسلامی در مستدل سازی و برهم ساختن مباحث خداشناسی است. بیان آموزه‌های توحیدی در ناحیه ذات و صفات در دین اسلام توسط قرآن و شخص پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم مطرح‌شده و توسط روایات ائمه اطهار علیهم‌السلام و کلام نورانی و علمی ایشان به تکامل حقیقی رسیده است؛ چراکه ایشان از جایگاه مرجعیت علمی برخوردارند و دیدگاه اکثر اندیشمندان اسلامی با برداشت از کلام ایشان است. هدف این است که تأثیر جنبه مرجعیت علمی ایشان در رشد، تبیین و تکامل معارف توحید در ناحیه ذات و صفات نشان داده شود. روش تحقیق روش توصیفی تحلیلی گزاره‌ها بوده که فرضیه‌های تحقیق به این بیان اثبات گردیده است که تبیین صحیح توحید ذاتی و توحید صفاتی درگرو روایات علمی ائمه اطهار علیهم سلام در مبحث توحید است و علمی نشان تأثیر مستقیم در شناخت ذات و صفات الهی دارد و نتایج معرفتی ازجمله:1- تبیین ناقص شرک‌آلود آموزه‌های توحید ذات و صفات در کتب فعلی یهود و مسیحیت 2- وجود موانع زیاد و عدم فرصت کافی برای تبیین معارف توحیدی توسط پیامبر اسلام 3- بیانات ائمه اطهار در تبیین و تحلیل صحیح توحید ذات و صفات 4- مرجعیت علمی ائمه معصومین در مبرهن ساختن معارف توحیدی در لسان اندیشمندان مسلمان 5- مردود شمردن دیدگاه‌های علمی مخالفین ائمه اطهار علیهم‌السلام در تحلیل توحید ذات و صفات، به‌دست‌آمده است.

کلیدواژه‌ها: توحید(ذات و صفات)، پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم، مرجعیت علمی، اندیشمندان اسلامی، یهود و مسیحیت.