چکیده:

تغییر سبک زندگی انسان­ها و تبدیل نسبت میان کار و تفریح، سبب شده است که سرگرمی به عنوان یکی از نیازهای مهمّ روزمرة زندگی بشر امروزی مطرح شود. از مهم­ترین کارکردهای رسانه و بخصوص رسانه­های دیداری از جمله تلویزیون و سینما، کارکرد سرگرمی و پرکردن اوقات فراغت است که مدّتِ قابل توجّهی از وقتِ مخاطبان پرتعداد را در جوامع مختلف به خود اختصاص داده است. این تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و متّکی بر گردآوری اطلاعات و اسناد کتابخانه­ای، به استخراج بایدها و نبایدهای فقهی، جهت کشف نظر اسلام دربارة سرگرمی به طور عامّ و برنامه­های سرگرمی در رسانه­های دیداری به طور خاصّ، پرداخته است. حدود و ضوابط به دست آمده در این پژوهش، در دو دستة حدود و ضوابط الزامی و حدود و ضوابط ترجیحی گرد آمده­اند. مهم­ترین حدود و ضوابط الزامی به دست آمده عبارتند از : ‏عدم ترویج عقاید باطل مانند شرک، سحر و جادوگری، شیطان پرستی و نژادپرستی، عدم فتنه انگیزی و ایجاد تفرقه، عدم اضرار به دیگران، عدم نقض حقوق اشخاص، عاری بودن از کذب، تهمت، بهتان، غیبت و اهانت، عدم ترویج لهو و لعب حرام، عدم تقابل با احکام مسلم اسلام، عدم ایجاد غفلت و عدم ایجاد حالت طرب در مخاطب از جمله حدود و ضوابط فقهی است که پیام برنامة رسانه­ای برای جواز و اباحه باید فاقد آن­ها باشد. تولید لذّت­های متعالی، از مهم­ترین ملاک­های ترجیحی پیام در برنامة سرگرمی در رسانه­های دیداری است که توسّط فقه­پژوهان مطرح شده است.

 کلید واژه ها: حدود سرگرمی، احکام سرگرمی، رسانه­های دیداری، سرگرمی رسانه­ای، فقه رسانه، سینما و تلویزیون

پایان نامه «حدود و احکام تولید سرگرمی های مجاز در رسانه¬های دیداری از منظر فقه»